Αγαπάς το υπό σου κι εκείνο εσένα, το χρειάζεσαι και σε χρειάζεται, του προσφερεσαι και σου προσφέρεται, το πονάς και σε πονάει.
Σε ποναει; πως μπορεί να σε πονεσει; Ποια δύναμη αδυναμία σου εχει; Τη δύναμη της αγάπης σου και αδυναμία σου, την ηθελημένη αθέλητη πρόκληση του πόνου σου.
Σε πόνεσε ένα λάθος του που όμως σε πόνεσε, σε βύθισε στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού σου, στη σιωπή που θορυβει μεσα σου με έναν ήχο τόσο εκκωφαντικό όσο και ο πόνος σου.
Σου μάτωσε την καρδιά και την ψυχή, του θυμωσες και σου θύμωσε, όμως ο θυμός σου πικρός και πίκρα σου σιωπηλή, μια σιωπή που σε πονα και το πονάει, μα σιωπή φλύαρη γεμάτη με όλες τις λέξεις του κόσμου.
Κι έρχεται η στιγμή να ειπωθούν οι λεξεις, όμως ποιες λεξεις είναι αξίες να περιγράψουν τον πόνο σου, την ψυχή σου την ίδια, ο άνθρωπος δεν έχει εφεύρει ακόμα τις λέξεις να περιγράψουν την απόλυτη απελπισία του πόνου της ψυχής.
Ο πόνος με πόνο απαντάται, πρέπει να μπει στα παπούτσια σου να νιώσει την απελπισία σου, τον πόνο της ψυχής σου για εκείνο με όλη την αγάπη που σε πλημμυρίζει για εκείνο.
Έφτασε η ωρα, το ξέρει, το νιώθει στη σιωπή σου, το βλέπει στα μάτια σου, το μυρίζει στην ανάσα σου. Φοβάται, φοβάται την αδυναμία του, φοβάται μη λυγίσει, όμως δεν φοβάται εσένα ξέρει ότι είναι ασφαλές και ότι η αγάπη πάντα μιλάει από μέσα σου.
Το τιμωρεις και το προστατεύεις ταυτόχρονα, πρώτο χτύπημα, δυνατό, τσούζει ηδη το δέρμα, δεύτερο, τρίτο, τα χτυπήματα πέφτουν ακανόνιστα σε όλο το σώμα, είναι ξεκάθαρο πως τιμωρείται, μοιάζει με δημόσιο μαστίγωμα με μοναδικούς θεατές τις ψυχές σας.
Δεν είναι ο πόνος στο σώμα που το τσακίζει, ναι ειναι δυνατά τα χτυπήματα, αλλά η ένταση του πόνου που εκφράζουν είναι πιο δυνατή, σε κάθε χτύπημα νιώθει τον πόνο και την απελπισία σου και αυτο πονάει πιο πολύ.
Διπλά τα χτυπήματα, όταν σταματάει το σώμα αιμορραγεί η γλώσσα, οι λέξεις πικρές και εύστοχες, σπάει, κλαίει σαν μωρό παιδί, όχι γιατί πονάει, ούτε γιατί δεν αντέχει, σπάει γιατί νιώθει τον πόνο σου, σπάει γιατί ξέρει ότι εκείνο τον προκαλεσαι, νιώθει πόσο βαθειά σε πλήγωσε άθελά του και ξεσπάει, ξεσπαει σε ένα κλάμα καθαρτήριο ψυχής.
Το ρωτας τι είναι και η μόνη απάντηση που θέλει να σου φωνάξει είναι ένα τίποτα, ενα τιποτα μπροστά στην τόση αγάπη του Κυρίου του. Ναι είσαι ο Κύριος του, ο απόλυτος Κύριος του και είναι τιμή του να γίνεται ένα τίποτα μπροστά σου.
Σταματάς τα παντα, νιώθεις ότι περασε τις κόκκινες γραμμές του ανήμπορος να αντέξεις τον πόνο του για τον πόνο σου δεν το εκδικεισαι, όχι, θέλει χρόνο και του τον προσφέρεις και ταυτόχρονα τον προσφέρεις και στον εαυτό σου για να ανακτησεις και πάλι τον έλεγχο της ψυχής σου.
Κλαίει, δεν σταματά να κλαίει, όχι από πόνο, ούτε από φόβο, κλαίει για τη λύτρωση από κάθε αρνητικό εγωισμό και τοξικό συναίσθημα.
Έφτασε στο χείλος και το συγκρατησες, ένιωσε ντροπή για τον πόνο που σου πρόσφερε, επιτέλους γυμνοθηκε μπροστά σου αφήνοντας να πέσουν και τα τελευταία ψήγματα υπερηφάνειας, να νιώσει το απόλυτο τίποτα μπροστά στο κύρος της αγάπης του Κυρίου του.
Και όταν τελικά είδες μπροστά σου το υπό σου να αποδομηται τελείως, το πήρες και το ξαναδομησες από την αρχή κάνοντας το πιο δυνατο και ολοκληρωμένο, με την αγάπη σου για την αγάπη του.
Όλες οι απαντήσεις, όλες οι λέξεις, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πάρθηκαν από τα μάτια του και τα μάτια σου, μέσα εκεί μίλησε ο κώδικας σας, ξέρεις και ξέρει, είσαι ο μοναδικός άρχων του, στα πόδια σου αφήνει την ψυχή του και το σώμα του, στην απόλυτη διάθεση της αγαπης σου για εκείνο....
Anima S.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου