Όταν είσαι άνθρωπος του «πολύ», ένα είναι το μόνο σίγουρο, ότι η ζωή σου θα είναι γεμάτη τρικυμίες. Τα κύματα με τα οποία θα έρθεις αντιμέτωπος θα είναι μεγαλύτερα από το ανάστημα σου.
Φαινομενικά πολλοί θα το γουστάρουν το «πολύ» σου, θ’ αγωνιστούν για να το κατακτήσουν, μα όταν το κάνουν κτήμα τους, σιγά- σιγά δε θα μπορέσουν να το διαχειριστούν, θα τρομοκρατηθούν και θα το βάλλουν στα πόδια.
Θα τα βρουν μπαστούνια μαζί σου, διότι είσαι έντονος σε όλα σου και στις εκδηλώσεις της αγάπης σου και στις εξάρσεις τους θυμούς σου.
Γιατί το «πολύ» μπορεί να σε πάει στ’ αστέρια, είναι το μοναδικό που ξέρει άλλωστε το δρόμο, αλλά αν παίξεις μαζί του, δε θα κωλώσει να σε φτύσει κατάμουτρα και να ξεστομίσει, όσα δεν έχεις ακούσει ποτέ από ανθρώπινο στόμα σ’ όλη σου τη ζωή.
Δοτικός υπέρ του δέοντος και ταυτόχρονα αυστηρός μέχρι αηδίας.
Γενναιόδωρος αλλά όχι μαλάκας, σκληρός αλλά όχι άδικος.
Έχεις ένα ακατανίκητο πάθος μέσα σου, μια φωτιά ολόκληρη που σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα.
Δεν υπάρχει χλιαρότητα για σένα. Βαριέσαι κάθε λογής κανονικότητα και το μέτριο σου βρομάει από χιλιόμετρα.
Τα ψιχούλακια δεν σου λένε τίποτα, δεν φτάνουν ούτε για το μισό σου.
Αγκαλιάζεις μόνο όταν το αισθάνεσαι, αλλά αγκαλιάζεις σφιχτά με όλο σου το είναι.
Φιλάς μόνο όταν το νιώθεις και μιλάς μόνο όταν έχεις κάτι να πεις.
Η φλυαρία σε κουράζει, η πολυκοσμία σου προκαλεί ταραχή, γουστάρεις ν’ απομονώνεσαι και όταν αποφασίσεις να ζήσεις τη στιγμή το μυαλό σου αδειάζει απ’ τα πάντα και προσηλώνεται μονάχα εκεί.
Στο «εκεί», που εσύ έχεις επιλέξει και δεν βγαίνει απ’ το μυαλό σου ούτε με σφαίρες.
Είσαι ο μοναδικός που ενώ όλοι σου λένε μαύρο, εσύ αν το βλέπεις άσπρο, έχει λήξει το θέμα.
Ανυπότακτος και ανυπάκουος μέχρι το μεδούλι.
Όταν είσαι άνθρωπος του «πολύ», δεν θα πάψει ν’ ενοχλεί η παρουσία σου και μόνο που υπάρχεις, χωρίς καν να χρειαστεί να βγάλεις λαλιά, θα είσαι ανεπιθύμητος.
Πώς να το κάνουμε φίλε μου το «πολύ» φαίνεται, έχει μια αλλιώτικη λάμψη στα μάτια, ακτινοβολεί το «πολύ», πετάει σπίθες, μπαίνει στο χώρο και τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του.
Να δεις κάτι πεινασμένα μάτια πως θέλουν να το ξεσκίσουν;
Να δεις πως θέλουν ν’ αρπάξουν ότι έχει πάνω του, μέσα του ή γύρω του;
Τίποτα δεν πολεμάται όσο το «πολύ» σ’ αυτήν τη ζωή.
Γιατί κατά βάθος όλοι άνθρωποι του «πολύ» θέλουν να ναι, αλλά επειδή ότι δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, δε βαριέσαι λένε, ας το πατήσουμε κάτω!
Οι άνθρωποι του «πολύ» όχι απλά πέφτουν κάτω, γονατίζουν κιόλας, αλλά δε σέρνονται.
Δεν είναι διπρόσωπα φίδια, δεν παίζουν με ψυχές, δεν εμπλέκονται σε πουστιές και ότι πρόβλημα έχουν σου το λένε ευθέως, μπαμ και κάτω.
Δε γουστάρουν να χάνουν χρόνο με πλαγιότητες και τα ύπουλα κολπάκια δεν είναι καθόλου στα φόρτε τους.
Αν είσαι « δήθεν» θα σε ξεμπροστιάσουν για πλάκα, αν είσαι ψευτόμαγκας σε βλέπω να ζορίζεσαι ιδιαιτέρως, αν πάλι είσαι μια μίζερη κότα κάτσε απλά στ’ αυγά σου.
Φλώροι, γατάκια και υποτιθέμενοι σκληροπυρηνικοί θα τα βρουν σκούρα έως και κατάχλωμα.
Το «πολύ» είναι για όποιον το αντέχει, διαφορετικά ας κάνει τη βόλτα του με τα «λίγα», να μετράνε τι έδωσαν και τι πήρανε
Γ.Π.
