Αναζητώντας
εξ' αρχής το "Θηλυκό" μέσα μου ανακαλύπτω τα - για χίλιους λόγους-
λησμονημένα στοιχεία του: την ανάγκη να δωθεί, παραδωθεί, κυριαρχηθεί,
υποταχθεί, θαυμάσει, αφεθεί... Να λατρέψει, να λιώσει και να
λατρευτεί... Να ηδονίσει και να ηδονιστεί... Να φροντίσει, να
συντροφεύσει και να συντροφευτεί... Να εκθειάσει και να εκθειαστεί... Να
δημιουργήσει και να εξελιχθεί... Εκεί όπου μπορεί να έχει μία παλλόμενη
ζωντανή Καρδιά... Υγειή καρδιά που να μπορεί να εισακούει και να
ανοίγεται στους πόθους της καθώς αυτοί γεννιούνται, ολοκληρώνονται,
μεταλλάσονται, εξελίσσονται...
Ξεκινάει ή φτάνει κανείς κάποια στιγμή προσφέροντας, παραδίδοντας, με ευκολία, ή βιασύνη, ή παρόρμηση ή πανικό, ή και όχι, την καρδιά του. Μπερδεύει τη βαθύτερη ανάγκη του ως θηλυκό να υποταχτεί στο αρσενικό και παραδίνεται εμπρός σε διάφορες εκφάνσεις της "κυριαρχικότητας" κάποιου. Εκεί όπου τα "μαρτύρια" δεν ωφελούν αλλά ζημιώνουν... Δε σε μαθαίνουν αλλά σε ξεμαθαίνουν αυτό το οποίο είναι η φύση σου... Κι έτσι όλο αυτό Συσσωρεύει πληγές. Ακυρώσεις και ματαιώσεις... Παραδόσεις και προδοσίες... Η Καρδιά Σκληραίνει, απογοητεύεται, κλείνεται... Μαζί της κλείνει και η «Μήτρα»... Πάνε πακέτο... Αποκομμένη καρδιά. Αποκομμένη μήτρα. Δύο "ψυχές" και δύο μυαλά σε ένα κορμί... Μπερδεμένο, μπλοκαρισμένο συναίσθημα, οργασμός, κι ένστικτο... Και η καρδιά να κάνει διάφορες επιλογές «αρσενικών» βάσει της σκληρότητας της και η μήτρα βάσει της αποξένωσής της...
Και η Υποταγή στο Αρσενικό ως αναπόσπαστο κομμάτι έκφρασης, δικαίωμα, αλλά και προνόμιο της θηλυκότητας πάει περίπατο... Το θηλυκό ρίχνει το Αρσενικό κάτω από το βάθρο του... Ψάχνει να γίνει το αρσενικό του εαυτού του... Μισεί το αρσενικό για την απουσία του από τοβάθρο του .και που υποχρεώνεται να το κάνει αντ’ αυτού... Μα Που είναι τα Αρσενικά? Αναρρωτιέται... Τι απέγιναν? Δε βλέπει όμως ότι και το ίδιο το θηλυκό δεν είναι παρά απομεινάρι πια του εαυτού του... Κι όντας απομεινάρι μπερδεύει και μπλοκάρει με τη σειρά του το αρσενικό που δεν έχει πια ξεκάθαρο ρόλο, ούτε πεδίο δράσης κι επίτευξης...
Κι έτσι η μάχη με το αρσενικό μαίνεται λυσσαλαία... Το σεξ πεδίο μαχών. Ψευδαισθήσεις νικών και ηττών. Οι αισθήσεις μπερδεμένες με τις ψευδαισθήσεις... Το συνεχιζόμενα λάθος επιλεγμένο "αρσενικό", συνεχίζει το φαύλο κύκλο στη ζωή της καρδιάς της μέχρι να έρθει η ώρα της μεγάλης Κρίσης: Το τέλμα. Η Αναγκαιότητα της Συνειδητοποίησης. Η Ωρίμανση... : Το ταξίδι της επιστροφής στην καρδιά, η απελευθέρωση των ηδονών της μήτρας, για την επιστροφή των αισθήσεων και του αισθησιασμού της θηλυκότητας...
Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή που αποφασίζει να επιστρέψει το θηλυκό ως Θηλυκό στον εαυτό του, έρχεται και η μεγάλη στιγμή της ανανγώρισης της σημαντικότητας του Αρσενικού για να μπορέσει το ταξίδι της επιστροφής να συντελεστεί. Η παράδοση στην αναγνώριση του Ρόλου του... Η αποδοχή της θέσης του...
... Εκείνου του Αρσενικού που άξια, ώριμα, συνετά, ερωτικά, ηδονικά, ηδονιστικά κι απελευθερωμένα , είναι Κύριος του Εαυτού του και έλκεται και θέλει και μπορεί κι «αγωνίζεται» να αναγνωρίζει το τοπίο σου... Τα κλειδιά για το κάστρο της καρδιάς και των ηδονών της... Τί "πόρτες" θα πρέπει να ανοίξει και με τι "κλειδιά", με τι «εργαλεία» και τι «δεσίματα και λυσήματα», με τί τεχνικές και με τι μεθόδους ...
Γιατί στήνει η κλειστή καρδιά παγίδες... Θέλει τραγούδια και πειθώ. Επιταγές και νουθετήσεις. Φλερτάρισμα και χάδι. Σκληρότητα και ασφάλεια. Αποδείξεις και έργα... Φασαρίες και σιωπές... Υποσχέσεις και απειλές... Ηδονές κι επιβράβευση...
Εκείνος που αφουγκράζεται το κάλεσμα της καρδιάς σου: "πλησιάζεις, απομακρύνεσαι, πλησιάζεις" όλο και δυναμώνει σε Κύρος και Ισχύ για σένα... Κάθε σημείο σου που Εκείνος αφουγκράζεται και μία κατάκτηση Του. Κάθε κατάκτηση Του είναι και αύξηση της κυριαρχίας Του στο δρόμο προς την καρδιά σου. Κάθε κτήση Του είναι και μία παράδοση της υποταγή της. .. Αφού με κάθε κομμάτι της που κατακτά δεν κάνει άλλο από το να της το προσφέρει πίσω. Αισθησιακά και ηδονικά. Μέχρι ... να την/σε έχει ... ολόκληρη... δρόμος χωρίς όρια και τέλος αλλά με έπαθλα ... Κι έτσι του ανοίγεται η ερωτική καρδιά και του ανήκει αυτό που του ανοίγεται γιατί όλο αυτό είναι το αποτέλεσμα του Έργου Του. Και το έργο του είναι το αποτέλεσμα της Κυριαρχίας του...
Ηδονισμός, αισθήσεις στο κόκκινο, καύλα τρελή, σασπενς και τρόμος, ζωή στην κόψη, γιατί τα "τείχη" , τα προσωπεία και οι αναστολές πέφτουν,(ψυχικές, συναισθηματικές, πνευματικές, σεξουαλικές)... Ο εξορισμός του παρελθόντος ως πληγή- διαμορφωτή... Το σταμάτημα της επανάλειψης του γνωστού... Της στατικότητας και της νέκρωσης...
Η βίωση του ολοκληρωτικού παρόντος βήμα, το βήμα. Η δημιουργία ενός ξεχωριστού, μοναδικού 24/7 που δεν έχει προηγούμενο, γιατί ο μεταξύ χώρος είναι πάντα καινούργιος και η σταδιακή οικειότητα φέρει μαζί της ποιοτικές ηδονές χωρίς να αφαιρεί. Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην οικειότητα και την απόσταση. (Η οικειότητα που δεν οδηγεί σε "τέλμα" ως προς την εξερεύνηση της ηδονής... γιατί πάντα υπάρχει το πιο βαθια..., το όλο και πιο βαθιά...) Ο ιδιαίτερος ηδονισμός μέσα από την ασφάλεια της έρευνας στη συνοδοιπορία για το όλο και πιο βαθιά...
Στο πόστο του όμως ο καθένας. Έκαστος εφ’ ού ετάχθη... Ξεκάθαρα... Στο θαυμασμό της δύναμης και της ισχύος του αρσενικού από το θυλυκό που υποκλείεται υποτασσόμενη εμπρός σε αυτό το μεγαλείο... Στο θαυμασμό και την ευχαριστία του αρσενικού για τη φροντίδα του θηλυκού, που τον εξυψώνει... Και τότε και για Εκείνον και για τον εαυτό της η σκλάβα μετατρέπεται σε Α κεφαλαίο: Αυτή που θα παράσχει τη φροντίδα προς την Ηδονή Του, αφου στο τέλος, η ηδονή Του δεν είναι άλλη από τη δικής Της διευρυνόμενη Ηδονή κι Εκείνης η όλο και πιο διευρυνόμενη Ηδονή Του...
Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το να νιώθεις και να νιώθει, να βιώνεις και να βιώνει συνειδητά, αγέρωχα και περήφανα το «γάμο», το « 24/7»: Ιδού ο Κύριος, ο άντρας μου, το αρσενικό μου και Ιδού η Σκλάβα, η γυναίκα μου, το θηλυκό μου...
Ο δρόμος μακρύς, δύσκολος, αγκαθοσπαρμένος, συχνά επίπονος... Με τι ηδονικά τοπία όμως στη διαδρομή... και τί ωραίος ατέλειωτα ηδονικός ορίζοντας να ξεδιπλώνεται!!!......................
E.Zografou
Ξεκινάει ή φτάνει κανείς κάποια στιγμή προσφέροντας, παραδίδοντας, με ευκολία, ή βιασύνη, ή παρόρμηση ή πανικό, ή και όχι, την καρδιά του. Μπερδεύει τη βαθύτερη ανάγκη του ως θηλυκό να υποταχτεί στο αρσενικό και παραδίνεται εμπρός σε διάφορες εκφάνσεις της "κυριαρχικότητας" κάποιου. Εκεί όπου τα "μαρτύρια" δεν ωφελούν αλλά ζημιώνουν... Δε σε μαθαίνουν αλλά σε ξεμαθαίνουν αυτό το οποίο είναι η φύση σου... Κι έτσι όλο αυτό Συσσωρεύει πληγές. Ακυρώσεις και ματαιώσεις... Παραδόσεις και προδοσίες... Η Καρδιά Σκληραίνει, απογοητεύεται, κλείνεται... Μαζί της κλείνει και η «Μήτρα»... Πάνε πακέτο... Αποκομμένη καρδιά. Αποκομμένη μήτρα. Δύο "ψυχές" και δύο μυαλά σε ένα κορμί... Μπερδεμένο, μπλοκαρισμένο συναίσθημα, οργασμός, κι ένστικτο... Και η καρδιά να κάνει διάφορες επιλογές «αρσενικών» βάσει της σκληρότητας της και η μήτρα βάσει της αποξένωσής της...
Και η Υποταγή στο Αρσενικό ως αναπόσπαστο κομμάτι έκφρασης, δικαίωμα, αλλά και προνόμιο της θηλυκότητας πάει περίπατο... Το θηλυκό ρίχνει το Αρσενικό κάτω από το βάθρο του... Ψάχνει να γίνει το αρσενικό του εαυτού του... Μισεί το αρσενικό για την απουσία του από τοβάθρο του .και που υποχρεώνεται να το κάνει αντ’ αυτού... Μα Που είναι τα Αρσενικά? Αναρρωτιέται... Τι απέγιναν? Δε βλέπει όμως ότι και το ίδιο το θηλυκό δεν είναι παρά απομεινάρι πια του εαυτού του... Κι όντας απομεινάρι μπερδεύει και μπλοκάρει με τη σειρά του το αρσενικό που δεν έχει πια ξεκάθαρο ρόλο, ούτε πεδίο δράσης κι επίτευξης...
Κι έτσι η μάχη με το αρσενικό μαίνεται λυσσαλαία... Το σεξ πεδίο μαχών. Ψευδαισθήσεις νικών και ηττών. Οι αισθήσεις μπερδεμένες με τις ψευδαισθήσεις... Το συνεχιζόμενα λάθος επιλεγμένο "αρσενικό", συνεχίζει το φαύλο κύκλο στη ζωή της καρδιάς της μέχρι να έρθει η ώρα της μεγάλης Κρίσης: Το τέλμα. Η Αναγκαιότητα της Συνειδητοποίησης. Η Ωρίμανση... : Το ταξίδι της επιστροφής στην καρδιά, η απελευθέρωση των ηδονών της μήτρας, για την επιστροφή των αισθήσεων και του αισθησιασμού της θηλυκότητας...
Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή που αποφασίζει να επιστρέψει το θηλυκό ως Θηλυκό στον εαυτό του, έρχεται και η μεγάλη στιγμή της ανανγώρισης της σημαντικότητας του Αρσενικού για να μπορέσει το ταξίδι της επιστροφής να συντελεστεί. Η παράδοση στην αναγνώριση του Ρόλου του... Η αποδοχή της θέσης του...
... Εκείνου του Αρσενικού που άξια, ώριμα, συνετά, ερωτικά, ηδονικά, ηδονιστικά κι απελευθερωμένα , είναι Κύριος του Εαυτού του και έλκεται και θέλει και μπορεί κι «αγωνίζεται» να αναγνωρίζει το τοπίο σου... Τα κλειδιά για το κάστρο της καρδιάς και των ηδονών της... Τί "πόρτες" θα πρέπει να ανοίξει και με τι "κλειδιά", με τι «εργαλεία» και τι «δεσίματα και λυσήματα», με τί τεχνικές και με τι μεθόδους ...
Γιατί στήνει η κλειστή καρδιά παγίδες... Θέλει τραγούδια και πειθώ. Επιταγές και νουθετήσεις. Φλερτάρισμα και χάδι. Σκληρότητα και ασφάλεια. Αποδείξεις και έργα... Φασαρίες και σιωπές... Υποσχέσεις και απειλές... Ηδονές κι επιβράβευση...
Εκείνος που αφουγκράζεται το κάλεσμα της καρδιάς σου: "πλησιάζεις, απομακρύνεσαι, πλησιάζεις" όλο και δυναμώνει σε Κύρος και Ισχύ για σένα... Κάθε σημείο σου που Εκείνος αφουγκράζεται και μία κατάκτηση Του. Κάθε κατάκτηση Του είναι και αύξηση της κυριαρχίας Του στο δρόμο προς την καρδιά σου. Κάθε κτήση Του είναι και μία παράδοση της υποταγή της. .. Αφού με κάθε κομμάτι της που κατακτά δεν κάνει άλλο από το να της το προσφέρει πίσω. Αισθησιακά και ηδονικά. Μέχρι ... να την/σε έχει ... ολόκληρη... δρόμος χωρίς όρια και τέλος αλλά με έπαθλα ... Κι έτσι του ανοίγεται η ερωτική καρδιά και του ανήκει αυτό που του ανοίγεται γιατί όλο αυτό είναι το αποτέλεσμα του Έργου Του. Και το έργο του είναι το αποτέλεσμα της Κυριαρχίας του...
Ηδονισμός, αισθήσεις στο κόκκινο, καύλα τρελή, σασπενς και τρόμος, ζωή στην κόψη, γιατί τα "τείχη" , τα προσωπεία και οι αναστολές πέφτουν,(ψυχικές, συναισθηματικές, πνευματικές, σεξουαλικές)... Ο εξορισμός του παρελθόντος ως πληγή- διαμορφωτή... Το σταμάτημα της επανάλειψης του γνωστού... Της στατικότητας και της νέκρωσης...
Η βίωση του ολοκληρωτικού παρόντος βήμα, το βήμα. Η δημιουργία ενός ξεχωριστού, μοναδικού 24/7 που δεν έχει προηγούμενο, γιατί ο μεταξύ χώρος είναι πάντα καινούργιος και η σταδιακή οικειότητα φέρει μαζί της ποιοτικές ηδονές χωρίς να αφαιρεί. Η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην οικειότητα και την απόσταση. (Η οικειότητα που δεν οδηγεί σε "τέλμα" ως προς την εξερεύνηση της ηδονής... γιατί πάντα υπάρχει το πιο βαθια..., το όλο και πιο βαθιά...) Ο ιδιαίτερος ηδονισμός μέσα από την ασφάλεια της έρευνας στη συνοδοιπορία για το όλο και πιο βαθιά...
Στο πόστο του όμως ο καθένας. Έκαστος εφ’ ού ετάχθη... Ξεκάθαρα... Στο θαυμασμό της δύναμης και της ισχύος του αρσενικού από το θυλυκό που υποκλείεται υποτασσόμενη εμπρός σε αυτό το μεγαλείο... Στο θαυμασμό και την ευχαριστία του αρσενικού για τη φροντίδα του θηλυκού, που τον εξυψώνει... Και τότε και για Εκείνον και για τον εαυτό της η σκλάβα μετατρέπεται σε Α κεφαλαίο: Αυτή που θα παράσχει τη φροντίδα προς την Ηδονή Του, αφου στο τέλος, η ηδονή Του δεν είναι άλλη από τη δικής Της διευρυνόμενη Ηδονή κι Εκείνης η όλο και πιο διευρυνόμενη Ηδονή Του...
Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το να νιώθεις και να νιώθει, να βιώνεις και να βιώνει συνειδητά, αγέρωχα και περήφανα το «γάμο», το « 24/7»: Ιδού ο Κύριος, ο άντρας μου, το αρσενικό μου και Ιδού η Σκλάβα, η γυναίκα μου, το θηλυκό μου...
Ο δρόμος μακρύς, δύσκολος, αγκαθοσπαρμένος, συχνά επίπονος... Με τι ηδονικά τοπία όμως στη διαδρομή... και τί ωραίος ατέλειωτα ηδονικός ορίζοντας να ξεδιπλώνεται!!!......................
E.Zografou
Εφ' ώ ετάχθη , αφού το προτιμάς αρχαιοπρεπές....Βαθειά συνειδητοποιημένη τοποθετηση, μετα απο μυρια όσα κλωθογυρίσματα , φθανουμε στο 24/7, που μερικοι το προτιμούν ''Γαμο'', πολυ ομορφα...
ΑπάντησηΔιαγραφή