ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΝΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ

Ο ανταγωνισμός μεγάλος, πολλοί
περιμένουν το λάθος σου, οσο μεγαλωνει
ο θαυμασμος (σεβασμος), τοσο μεγαλωνει
και ο φθονος κι εσύ καλείσαι να δείχνεις
την ισχύ σου χωρίς ρωγμές
και ευάλωτα σημεία.
Υπάρχει μια πλευρά σου που μόνο η ωριμότητα μπορεί να διακρίνει και βγαίνει στην επιφάνεια όταν σβήσουν τα φώτα.
Οταν μενεις μονος με τον εαυτο σου
για να τον αντιμετωπισεις....
Πονάς, αγαπάς, πληγώνεσαι, φοβάσαι, δακρύζει, έχεις ανασφάλειες και
αδυναμίες, πολλές οι προσδοκίες κι εσύ
απλά ένας άνθρωπος.
Μεγάλο το βαρος κι εσύ καλείσαι να το σηκώσεις και σχεδόν πάντα τα καταφέρνεις αντλώντας δύναμη από το στάτους σου
και από τον άνθρωπο που σου έχει προσφέρει την ψυχή του.
Τι συμβαίνει όμως τις φορές που το βαρος θέλεις να το αφήσεις να σε λυγίσει,
αλλά δεν μπορεις;
ΕΝΑΣ ΘΡΟΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΑΡΦΙΑ
Καταλαμβανοντας το θρονο στην ψυχη και στην καρδιά της υπό αρχίζει ενας διαρκείς αγώνας διατήρησης της ισχύος οχι τόσο απέναντι στην υπό όσο μέσα στην αγέλη, και παραλληλα καλεισαι μέσα από τη θέση σου να έχεις όλες τις απαντήσεις όπως ενας γονιός απέναντι στα ερωτήματα του παιδιού του. Ποιο το σωστο και ποιο το λαθος, παιρνεις απο κοινού όλες τις αποφάσεις αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη γι αυτές έχοντας τον πρώτο και τον τελευταίο λογο. Θέλει και περιμένει να τα γνωρίζεις όλα γιατί έτσι νιώθει ασφάλεια, κι εσύ βρίσκεσαι σε ένα διαρκή αγώνα μάθησης και γνώσης, ο θρόνος φέρει τη δυναμη της μοναχικότητας.
Πόσο ανακουφιστικό και προκλητικό όταν μπορείς να πεις - δεν γνωρίζω έλα να μάθουμε μαζι - , κάτι που στα παιδιά πιανει σχεδον πάντα. Στους ενήλικες ομως; πόση ωριμότητα χρειαζεται από μέρους της υπό να κατανόηση την προκληση
Την επόμενη φορά ακόμα και όταν έχεις την απάντηση πες - δεν ξέρω ελα να μάθουμε μαζι - και δοκίμασε πόσο ώριμη και έτοιμη είναι για σένα, όπως ένα παιδί όταν θέλουμε να του δώσουμε ρίζες να μεγαλώσει και φτερά για να πεταξει.
Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΤΙΜΩΡΗΣΩ;
Δύσκολη πτυχή η τιμωρία, πως να είσαι σκληρός και σταθερός με αυτό που αγαπας;
Πώς να αντικρίσεις τον πόνο και το δάκρυ στα μάτια της μονάκριβης σου;
Μια τιμωρία είναι πάντα πιο δύσκολη για αυτόν που την επιβάλει, χρειάζεται μεγάλη ψυχική δύναμη να επιβληθείς στον εαυτό σου και να τιθασευσεις την ακούσια ανάγκη σου να προστατεύεις, να αγκαλιάσεις, και να παρηγορήσεις αυτό που θαυμάζεις
Δεν θέλεις να το τιμωρησεις, εσύ θέλεις να το αγαπάς και να το βλέπεις να ανθίζει κάτω από το χάδι σου και την προστασία σου
Μεγάλη η μάχη και πάντα ο ίδιος ηττημένος, ο ίδιος σου ο εαυτός
Τιμωρός και προστάτης το υπο θα ξεχάσει εσύ όμως οχι, θα το κουβαλάς μέσα σου και θα σε τρώει τις νύχτες που όλα σιωπούν
Μόνο την αυστηρότητα της τιμωρία θα θυμάται και θα κρατάει μέσα του το υπό σου, και αυτή είναι που θα σε βαραίνει δίπλα, γιατί πάλεψες με τις αρχες σου και τη σταθεροτητα των λόγων σου
Διπλή η τιμωρία, τιμωρος και τιμωρημένος η ποινή στον εαυτό σου πιο σκληρή από αυτή που επεβαλλες μιας και τα βράδια έρχονται σε σύγκρουση τα θέλω με τα πρέπει σου ......
ΕΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΤΙ ΠΟΥ ΡΟΥΦΑΕΙ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΟΥ
Νιώθεις ότι πρέπει να έχεις συνέχεια αποθέματα, να δίνεις κομμάτια σου και αυτό μπορεί να είναι σχετικά εύκολο οταν γεμίζεις μπαταρίες από το προστατευόμενο σου. Τι γίνεται όμως τις φορές που θα πρέπει να δίνεις συνέχεια πέρα από τα απόθεματα σου;
Δεν μπορείς να αρνηθείς, ούτε να ζητήσεις διάλειμμα από τις υποχρεώσεις σου, δεν συνάδει με την εικόνα του παντοδυναμου προστάτη, την πηγή ασφαλείας και φροντίδας, οι αρχηγοί δεν ξεκουραζονται
Υπερβαση, θυμώνεις και τιμωρεις; ή δίνεις πέρα των δυνατοτήτων σου γιατί ξέρεις ότι θα τα πάρεις πισω;
Μάλλον κάπου στη μέση είναι η απάντηση, αφήνεις την αγάπη να σε εξάντλησει και προσφέρεις την κυριαρχια σου με τρυφερότητα
Ξέρεις ότι μια και μόνη λέξη σου είναι αρκετή για να επαναφέρει την ισορροπία και την οριοθετηση
ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ
Κι έρχεται η στιγμή που τα φώτα σβήνουν και μένεις μόνος σου, ναι είσαι μόνος σου στη διαρκή μάχη με τον εαυτό σου
Είναι η στιγμή που λυγίζεις από το βαρος, αμφιβάλλεις για την ορθότητα της έκφρασης, και τα μέσα χρήσης της
Αναλογίζεσαι πόση δύναμη ακόμα κρυβεις και πόση παραπάνω αγάπη εχεις να δώσεις
Καμία φορά απογοητεύεσαι, πληγώνεσαι, δακρυζεις εκεί μόνος σου στα σκοτάδια σου. Σου περνάει η σκέψη να τα παρατήσεις και να γίνεις άλλος ένας απλος άνθρωπος, χωρίς όλο αυτό το βαρος πανω στους ώμους σου, την καρδιά και την ψυχή σου
Κι εκεί που λες παραιτούμαι, έρχεται η φυση της ατοφιας κυριαρχιας σου, δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε και θέλεις, ήσουν η φύση σου πολύ πριν ανακαλυψεις τον προορισμό σου και αυτό δεν αλλάζει
Και μετά έρχεται μια άλλη αληθεια, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, βλέπεις μπροστά σου το υπό σου να σε κοιτάει με ευγνωμοσύνη, διαβάζεις την αγάπη στα μάτια του και το κορμί του σ ευχαριστεί για την φροντίδα σου, και σου τα ανταποδίδει όλα στο ακέραιο, περιμένει σιωπηλό να σου δώσει όλα τα απόθεματα του, κι ακόμα παραπάνω μόνο για ένα σου βλέμμα, για ένα σου χάδι, για την αγάπη σου την επιβεβαίωση την ύπαρξης σου
Για σένα τον ίδιο και μόνο, αγάπησε πρώτα εσένα και αυτά που πρεσβευεις, αρχές ήθος, ακεραιότητα και μετά το στάτους.....
Η επιβεβαίωση ότι δεν είσαι το στάτους αλλά το στάτους είναι εσυ....
Anima S.