«Καλά, απορώ! Βλέπετε θεραπευτικά τόσους ανθρώπους κάθε μέρα. Δεν σας βαραίνουν όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που εμείς σας μεταφέρουμε στους ώμους σας…;!».
Είναι φαίνεται δύσκολο για κάποιον να κατανοήσει αυτό που για μένα μοιάζει αυτονόητο.
Όχι μόνο δεν με βαραίνει το όποιο συναίσθημα εναποθέτει ο θεραπευόμενος μέσα στην ψυχοθεραπευτική συνεδρία, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πως συχνά λυτρώνομαι ακούγοντας έναν άνθρωπο να έρχεται αυθεντικώ το τρόπω σε επαφή με ότι αληθινό έχει μέσα του. Με ξεκουράζει η ζωντανή αντιπαράθεση των ανθρώπων με την σκιά τους, όταν μάλιστα μου επιτρέπουν να γίνω μέτοχος σημαντικών εσωτερικών συναντήσεων, μάρτυρας εξομολογήσεων που λυτρώνουν, άσχετα με το πρόσημο των συναισθημάτων που εξωτερικεύονται μπροστά μου.
Αντίθετα, με κουράζει αφάνταστα η «στεγνή» απούσα παρουσία όσων παρατεταμένα αποφεύγουν με κάθε τρόπο να εκτεθούν. Η τσιγγουνιά της αυτοαποκάλυψης που εύκολα μεταμφιέζεται σε ένα «δεν τρέχει τίποτα», ή «εγώ τα ξέρω όλα για μένα». Η μουγγαμάρα, όχι των λόγων, αλλά της επιθυμίας για συνάντηση. Η ανεπίγνωστη υποκρισία που κρύβεται στον ‘άκοπο κι ανώδυνο σχολιασμό κι επίκριση των άλλων.
Στις τελευταίες περιπτώσεις βάζω ως θεραπευτής ακριβώς αυτό που εκείνη την στιγμή νιώθω σε λόγια. Συνήθως αυτό βοηθάει την διάθεση για ψυχική επένδυση να ξυπνήσει από τον λήθαργο της νεκρικής ακαμψίας. Αρχίζει ο θεραπευόμενος να με κοιτά με ενδιαφέρον στα μάτια. Να αυτοαποκαλύπτεται με σιγουριά πως απέναντί του στέκει κάποιος παρών που επιζητά να τον/ την συναντήσει. Κατανοώντας πως το βασικό πρόβλημα της ζωής του είναι η συνεχής προσπάθεια του/της να κρατήσει την βιτρίνα ακέραια, αποφασίζει να την σπάσει για να μας δείξει όλα αυτά που συμβαίνουν από μέσα.
Η δική μου αυτοαποκάλυψη σχεδόν πάντα επενεργεί ως μοντέλο αυθεντικότητας ενεργοποιώντας την ήδη υπάρχουσα ανάγκη του θεραπευόμενου για αυτοέκθεση που ακόμα κοιμάται, αλλά θέλει να αφυπνιστεί..
Βασίλειος Γεωργιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου